พระพุทธรูปศิลปะแบบพระรัชกาล หน้าตัก ๕ นิ้ว
ประทับนั่งทำปางมารวิชัยขัดสมาธิเพชร บนบัวคว่ำบัวหงาย
รองรับด้วยฐานเขียง ๘ เหลี่ยม ปลายเกศทำเป็นรูปบัวตูม
แกะลายสวยงาม สร้างจากเนื้อทองขาว หรือแปะตั๊ง
หรืออัลปาก้าตามที่นักเล่นชอบเรียกกัน

จากพุทธลักษณะที่ปรากฏ
เป็นงานของอาจารย์หลุยส์ พัฒนางกูร แห่งโรงหล่อพัฒนช่าง
แต่เดิมงานในกลุ่มนี้ นักสะสมยังไม่มีข้อมูลและความเข้าใจ
เพียงพอที่จะแยกแยะสายช่าง ว่าพระรัชกาลงานดีกลุ่มนี้
เป็นผลงานการสร้างของใคร อยู่ในช่วงเวลาใด
แต่ปัจจุบันเมื่อมีการศึกษารวบรวมข้อมูล จากหลักฐาน
ที่เป็นแม่พิมพ์ จากจารึก และจากสายช่างโดยตรง
พบว่างานกลุ่มนี้มีลักษณะงานที่มีเอกลักษณ์บางอย่าง
สามารถจัดกลุ่มได้ว่าเป็นงานของอาจารย์ท่านใด
อ่านงานได้จากการใช้พิมพ์ในการขึ้นหุ่น ลักษณะของ
เม็ดพระศก พระกรรณ พระหัตถ์ ลักษณะของบัว
ลักษณะของงานขัดแต่ง ซึ่งจะมีความเรียบร้อยสวยงาม
กว่าโรงหล่ออื่นอยู่แล้วเป็นทุนเดิม

รวมถึง
เนื้อโลหะที่เป็นทองขาว ที่มีส่วนผสมของนิกเกิ้ล
ที่ขับให้เนื้อในและผิว ออกขาวสว่างคล้ายเงินยวง
ซึ่งจะพบเนื้อดังกล่าว
น้อยกว่าเนื้อเหลือง เนื้อแดง หรือพวกที่ออกสำริด
เนื่องจากโลหะที่ใช้เป็นส่วนผสมต้องใช้อุณหภูมิ
ในการหลอมละลายสูงกว่าปรกติ
น้ำทองที่มีอุณหภูมิสูง เมื่อเททองพระมักจะเสีย
เนื่องจากอาการเดือด ผิวพระจะพรุนเป็นรูเสียหายโดยมาก
จึงไม่ค่อยมีโรงหล่อช่างชาวบ้านอื่นๆใช้เนื้อโลหะชนิดนี้
ในการสร้างงาน พระพุทธรูปที่มีส่วนผสมดังกล่าวนี้
มักจะมีผิวขาวสว่าง ออกเหลือบเหลืองเมื่อผ่านกาลเวลา
หรืออยู่ในสภาวะที่ทำให้เกิดปฏิกิริยาออกซิเดชั่น คือ
การที่โลหะแต่ละชนิด ทำปฏิกิริยากับอากาศ
และสภาพแวดล้อมโดยรอบ ผิวพระจะมีวรรณะขาว
หรือสว่างมาก หรือน้อยออกเหลืองนวล หรือออกแดงอ่อนๆ
ขึ้นอยู่กับสัดส่วนในการผสม ซึ่งเป็นเอกลักษณ์เฉพาะ
ของช่างและวัสดุที่เจ้าของงานจะให้ใส่เพิ่มเติมขณะหลอมทอง

045-5-057xx-x